De 17-jarige Alexandra Valoras is een voorbeeldige tiener. Voor de buitenwereld ziet ze eruit alsof ze alles heeft. Ze ziet er gelukkig uit en heeft een mooie toekomst.

Ze was de ster op school, haalde beste resultaten, had heel wat vrienden en werd graag gezien thuis. Echter niemand wist dat de tiener vanbinnen met heel veel angsten en depressie kampte, behalve haar dagboek.

Jammer genoeg werd haar hulp te laat ontdekt.

Het verhaal van Alexandra Valora is spijtig genoeg een van de vele verhalen.

Slechts enkele weken na een leuke skivakantie met haar familie, glipte ze op een koude maandagmorgen in maart uit haar kamer, en verliet ze het huis terwijl iedereen nog lag te slapen.

Alexandra wandelde naar een nabijgelegen brug die over een snelweg hing in het dorpje Grafton, in de Amerikaanse staat Massachusetts.

Wat door het hoofd van de 17-jarige tiener spookte op die eenzame en koude ochtend in maart, zal niemand weten. Alexandra pleegde zelfmoord door van de brug te springen en te pletter te storten.

Haar ouders, Alysia en Dean Valoras panikeerde meteen toen ze het lege bed aantroffen van hun dochter, die ochtend op 19 maart. Hun 17-jarige dochter was altijd zeer verantwoordelijk, ze moest wel een goede reden gehad hebben.

De uren en gingen voorbij, en haar moeder besloot om Alexandra te traceren via de GPS op haar gsm.

Een van de eerste mensen die langs de snelweg arriveerde, was haar vader Dean.

“Ik leunde over de rail en keek naar beneden. Ik zag haar liggen,” vertelde de vader aan Boston Globe.

Zus vindt dagboek op brug
“Ik hoopte dat ze nog warm zou hebben. Begrijp je wat ik bedoel? Maar ze was niet warm, niets. Alle auto’s bleven voorbijrijden. Mijn dochter lag dood langs de weg, niemand merkte iets. En ze was ijskoud.”

Dichtbij de brug, nabij de plek waar ze van had gesprongen, lagen er verschillende spullen van de 17-jarige tiener. Het was haar jongere zus Emily die Alexandra’s spullen had gevonden.

Haar winterschoenen, haar paarse jas. Haar groene waterfles met stickers, en twee dagboeken.

Het telde 200 pagina’s en was een en al wanhoop en zelfbeklag. Alexandra schreef “Je bent kapot”, “je bent lui”, “je bent een mislukking”.

“In alles wat ze deed beleefde ze zoveel plezier, en dat stemt niet overeen met wat er in haar dagboek staat,” zei moeder Alysia.

Niemand kan begrijpen waar Alexandra’s donkere gedachten van kwamen.

“Dit boek is mijn tuin,” schreef ze. “Ik groei niet meer. Er groeit onkruid over me. De bodem is hard.”

Haar woorden waren zo verwarrend en stonden in schril contrast met het meisje die haar ouders kenden. Alexandra had enkele dichte vrienden en spraken vaak met haar ouders.

Al bij al leek ze gelukkig.

Verhoogd zelfmoordcijfer
“Het leek gewoon onmogelijk, maar de realiteit was anders. Want het staat hier in geschreven,” zei Dean.

Zelfmoord onder tieners is een ware epidemie in de Verenigde Staten. Volgens CBS is het zelfmoordcijfer voor meisjes van Alexandra’s leeftijd het hoogst sinds 40 jaar.

Zelfmoord is nu de grootste doodsoorzaak van 15 tot 24-jarige jongens en meisjes.

Nu waarschuwen Alexandra’s ouders openlijk over wat er gebeurd is. Ze zijn wanhopig. Ze geloven dat wanneer ze er publiekelijk over praten, het een positieve invloed kan hebben op tieners die worstelen met zelfmoordgedachten.

Dean en Alaysia werden al meermaals geïnterviewd, en hun leed en pijn trekt aandacht bij mensen om aandacht te hebben voor dit probleem.

“Er zijn vele kinderen zoals haar, ze kampen met iets vreselijks,” zegt Alysia Valoras.

In haar laatste dagboektekst, enkele uren voor haar dood schreef Alexandra dit: “Geef jezelf niet de schuld om de signalen niet te zien. Ik verborg ze zelf omdat ik een reden had. Ik wilde namelijk niet weten hoe groot mijn eigen problemen waren. Dus was het niet de schuld van anderen dat ze de signalen niet zagen.”

Laatste bericht
Deze zomer, een dag nadat de Boston Globe het tragische bericht over Alexandra’s dood had gepubliceerd, ontdekten Dean en Alysia een briefje aan hun deur.

Er stond: “Je woorden in Alexandra’s artikel hebben mijn leven veranderd. Nu weet ik dat er families zijn waar er met kinderen over mentale gezondheid wordt gesproken.”

“Dit zorgt ervoor dat haar dood niet voor niets is geweest,” zegt Alysia. “Ze had zo’n grote impact, en dat doet deugd.”

Jammer genoeg is het geval van Alexandra niet uniek. Het zelfmoordcijfer bij jonge mensen stijgt, en dit is iets wat we nooit mogen aanvaarden als maatschappij.

Elke zelfmoord is er een teveel. Door te schrijven over dit probleem en open te zijn voor dit onderwerp, werken families zoals die van Alexandra uiterst hard om aandacht te schenken aan dit probleem. Dit MOET besproken worden.

Help aub door dit artikel te delen. Het is een klein gebaar, maar elk gebaar telt!