Nieuws

Emotioneel moment waar het ziekenhuis personeel respect betuigt aan een orgaandonor die van levensondersteuning gehaald word.

Over de hele wereld, in elk land, zijn er families die wanhopig wachten op een orgaandonatie voor een ziek familielid. De bittere ironie van dit hele proces is wel dat een andere familie een verlies te verwerken heeft, namelijk de donor.

Het is waarschijnlijk om die reden wat orgaandonatie een gevoelig onderwerp blijft. Als je orgaandonor bent redt je mogelijks het leven van iemand anders, hoewel dat niet altijd gemakkelijk te slikken is voor de familie van een donor.

Medische professionals in het St. Luke Meridian Medical Center in de Amerikaanse staat Idaho, weten goed genoeg hoe moeilijk het kan zijn om de organen van anderen hun geliefde te doneren aan iemand anders.

Natuurlijk is het ook zo dat ze zien wat het betekent voor een familie van de persoon die een broodnodige donatie nodig heeft. Een traditie in dit ziekenhuis is onlangs het internet rondgegaan. De personeelsleden van het ziekenhuis betuigen namelijk hun respect aan de orgaandonoren die door het ziekenhuis worden vervoerd per rolstoel.

Ze noemen het “Walk of Respect”, een zogenaamde “wandeling van respect”, en het ging de wereld rond. Al het ziekenhuispersoneel stond in een rij achter elkaar, tussen de afbeelding intensieve zorgen en de lift. Zo betuigen ze een laatste respect voor iemand die zijn organen doneerde aan iemand in nood.

De traditie begon enkele jaren geleden door Deb Compton, de directeur van de intensieve zorgen in het St. Lukes. En nu wordt het zelfs opgepikt door andere ziekenhuizen volgens hun website:

“Familie en vrienden van mensen die een orgaan gedoneerd hebben, appreciëren het respect en medeleven van het personeel. Tijdens een bepaalde “Walk of Respect”, hoorde iemand de vrouw van een orgaandonor vertellen aan haar kleine kinderen, “Dit is de verwelkoming van je papa in de hemel.”

“Voor de familie en geliefden biedt deze Walk of Respect een blijvende indruk en hopelijk een moment van vrede tussen al het leed. Het is niet alleen iets wat gewaardeerd wordt, het biedt ook troost en een moment van zelfreflectie.”

Getuigenis
Lara Leigh Vick, gaf een opmerking op het Facebookbericht, en zei dat haar broer ook zijn organen had gedoneerd. Voor zijn zus was het een zware beproeving, maar als verpleegster wist ze dat het het juiste was.

“Als orgaandonor weten we, als familie, dat Paul heel wat levens heeft gered toen hij stierf. Als verpleegster zijnde, is dit een bitterzoet moment, wetende dat mijn broer anderen hielp leven….Maar ik mis mijn broer zeer hard.”

Hieronder kan je de “Walk of Respect” in het St. Luke’s ziekenhuis:

Doorgaan met lezen

Nieuws

Patrick (58) wil zich niet moe maken door te werken: ‘Uitkering geeft stabiliteit’

De 58-jarige Patrick uit het Vlaams-Brabantse Hoeilaart is sinds juni vorig jaar werkloos. Hij werkte 42 jaar voor een bedrijf, maar dit ging plotseling failliet.

De man ging overal solliciteren voor een nieuwe baan. Hij kwam er algauw achter dat werken eigenlijk niet meer loont.

In gesprek met Het Laatste Nieuws legt hij uit waarom. “Als ik wil heb ik volgende week werk”, klinkt het.

“Maar ik heb alle kosten om te gaan werken en de inkomsten naast elkaar gelegd. Waarom zou ik moeite doen voor maar 200 euro extra?”

Bij zijn laatste werkgever had Patrick een auto van de zaak. Die moest hij uiteraard meteen inleveren.

Daarover zegt Patrick: “Ik zou dus moeten investeren in een nieuwe auto. Dat kost makkelijk rond de 15 à 20.000 euro. Ik wil ook geen wrak kopen. Maar over twee jaar zou ik die alweer verkopen, ik ga dan met pensioen.”

Vanwege zijn woonplaats wilde hij absoluut geen gebruik maken van het openbaar vervoer. “Voor een traject van 15 kilometer ben ik 2 uur onderweg.”

Een nieuwe auto zit er wel niet in. “Als je dan nog verzekeringen, inschrijvingsbelasting, onderhoud en kilometers moet betalen, dan kost alleen een auto me al zo’n 1.000 euro per maand.”

Naast het openbaar vervoer is er nog een groot probleem voor Patrick. Ook het salaris zit hem dwars.

Hij legt uit: “Ik krijg nu 1.400 euro werkloosheidsuitkering. Na een jaar zakt dat naar 1.200 euro. Stel dat ik een nieuwe baan zou krijgen met een loon van ongeveer 2.500 euro netto.”

“Min de kosten van de auto: dan hebben we het over een verschil van 100 tot 200 euro per maand. Dat neemt mijn motivatie wel weg, ja. En als ik dan werk zou aannemen waar je niets voor hoeft te kunnen wordt er nog minder betaald.”

Patrick heeft zich neergelegd bij de huidige situatie. Dat vindt hij helemaal prima. Naar eigen zeggen is hij zelfs niet arm.

“Ik heb ook spaargeld, dus ik eet geen boterham minder. Waarom zou ik risico’s nemen terwijl ik met een uitkering stabiliteit heb? Met alle respect, maar daar ga ik mezelf niet meer moe voor laten maken.”

Excuseer mijn directheid, maar dat noem ik NIET ‘willen werken’
De dragende schouders van onze samenleving bezwijken onder die mentaliteit, want de last wordt veel te groot. Wanneer dringt dit door?
Dit bedreigt de zorgstaat voor wie het echt nodig heeft https://t.co/6w1oJ7YysU
— Ilse Degreef (@Ilse_Degreef) February 27, 2023

Doorgaan met lezen

Nieuws

Man klaagt bedrijf aan na 15 jaar ziekteverlof: ‘Ik eis een loonsverhoging!’

Het leven van Ian Clifford, een werknemer bij technologiegigant IBM, is de afgelopen 15 jaar allesbehalve gemakkelijk geweest. Sinds september 2008 is hij al met ziekteverlof, en volgens zijn LinkedIn-profiel is hij sinds 2013 “medisch gepensioneerd”. Gedurende al die jaren heeft hij geen loonsverhoging ontvangen en nu heeft hij besloten om actie te ondernemen.

In 2013 diende Clifford een klacht in tegen zijn werkgever, omdat hij niet tevreden was met zijn situatie. Als gevolg van een “compromisovereenkomst” tussen IBM en Clifford werd hij opgenomen in het arbeidsongeschiktheidsprogramma van het bedrijf om te voorkomen dat hij werd ontslagen. Hierdoor bleef hij officieel een werknemer zonder “werkplicht”.

Volgens de voorwaarden van het gezondheidsplan van IBM heeft Clifford recht op driekwart van zijn afgesproken inkomen. Hij ontving jaarlijks £ 54.028 (€ 61.977) en zal dit bedrag blijven ontvangen tot hij 65 is, wat uiteindelijk neerkomt op ongeveer 1,5 miljoen.

Echter, de afgelopen tien jaar is dit bedrag niet verhoogd, wat tot grote ontevredenheid heeft geleid bij Clifford en heeft geresulteerd in zijn beslissing om zijn werkgever aan te klagen.

In februari 2022 diende Clifford een rechtszaak in tegen IBM wegens discriminatie op basis van handicap. Hij beweerde dat hij oneerlijk behandeld werd door zijn werkgever, omdat hij sinds 2013 geen salarisverhoging had ontvangen.

Clifford verklaarde: “Het doel van het plan was om zekerheid te bieden aan werknemers die niet kunnen werken – dat zou niet worden bereikt als de betalingen voor altijd bevroren zouden worden.”

Helaas wees de arbeidsrechtbank in Reading zijn claim af. Volgens arbeidsrechter Paul Housego ontving Clifford al een “zeer substantiële uitkering” en werd hij “gunstig behandeld”.

Housego verklaarde: “Actieve werknemers kunnen loonsverhoging krijgen, maar inactieve werknemers niet. Dit is een verschil, maar naar mijn mening geen nadeel dat voortkomt uit arbeidsongeschiktheid.”

De rechter merkte op dat het argument van Clifford dat het gebrek aan salarisverhoging discriminatie op basis van handicap is, niet houdbaar is.

Hij legde uit dat het plan juist bedoeld is om gehandicapte werknemers te ondersteunen en dat het geen discriminatie is dat het plan niet nog genereuzer is. Housego benadrukte: “Zelfs als de waarde van £ 50.000 (€ 57.356) per jaar in 30 jaar tijd gehalveerd is, is het nog steeds een zeer substantieel voordeel.”

Hoewel Ian Clifford geen succes had in zijn rechtszaak, blijft zijn zaak aandacht vestigen op de uitdagingen waarmee langdurig zieke werknemers te maken hebben en de discussie over loonsverhogingen voor inactieve werknemers.

Het geval van Clifford toont aan dat de kwestie van salarisverhogingen voor werknemers op langdurig ziekteverlof een complex vraagstuk is dat verdere overweging verdient.

Doorgaan met lezen

Nieuws

Lidl neemt een beslissing: Geen goed nieuws voor veel klanten!

Lidl stopt met de verkoop van s*garetten en dit besluit is reeds geëffectueerd. Eerder had de supermarktketen aangegeven als eerste te willen stoppen met de verkoop van s*garetten en nu heeft zij dat voortouw genomen. De kans is groot dat vele andere supermarktketens dit voorbeeld zullen volgen.

Een algehele verkoopban voor s*garetten in supermarkten zal in 2024 ingaan, maar Lidl heeft dit proces veel eerder afgerond. Dit heeft Lidl gedaan om bij te dragen aan een gezondere samenleving.

De aankondiging van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten viel vorig jaar samen met ‘stop-tober’. Stop-tober is een jaarlijks evenement waarbij duizenden mensen de strijd aangaan tegen s*garetten.

Mensen proberen vier weken lang te stoppen met s*garetten en dat vervolgens vol te houden. Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten was een mooi moment om dit proces extra te ondersteunen.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten is een belangrijke stap in de richting van een gezondere samenleving. R*ken is een van de belangrijkste oorzaken van gezondheidsproblemen.

Het stoppen met r*ken is niet alleen goed voor de gezondheid van rokers, maar ook voor de gezondheid van niet-rokers. R**k is schadelijk voor de gezondheid en het milieu en het stoppen met r*ken zal daarom de gezondheid van de hele samenleving verbeteren.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten kan ook een positief effect hebben op het aantal jonge mensen dat begint te r*ken. Jonge mensen zijn gevoeliger voor reclame en het stoppen met de verkoop van s*garetten kan het begin van een r**kvrije generatie inluiden.

Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten is niet alleen goed voor de gezondheid, maar ook voor het imago van het bedrijf. Steeds meer consumenten hechten waarde aan een gezonde levensstijl en het besluit van Lidl zal deze groep aanspreken.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl ook in staat stellen om zich te richten op gezondere alternatieven. Lidl heeft een breed scala aan gezonde voedingsproducten in haar assortiment en kan zich nu nog meer richten op deze producten.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl waarschijnlijk geen grote financiële schade opleveren. De verkoop van s*garetten is slechts een klein deel van de totale omzet van Lidl.

Al met al is het stoppen met de verkoop van s*garetten een positieve stap voor Lidl en voor de samenleving als geheel. Andere supermarktketens kunnen hier een voorbeeld aan nemen en zo bijdragen aan een gezondere en r**kvrije samenleving.