Nieuws

Familie denkt dat hun 11-jarige dochter hersendood is, maar 4 jaar later sprak ze haar eerste woorden en choqueerde iedereen.

Victoria Arlen werd geboren als drieling, samen met twee broertjes.

Als klein meisje hield ze van dansen en was ze extreem getalenteerd in sport. Over de hele lijn was ze een hoopvol, energiek meisje.

Maar, toen ze 11 was, had Victoria griepachtige symptomen. Ze viel verschillende keren flauw en had bloedarmoede.

Twee weken later, was ze verlamd vanaf de middel.

Beetje bij beetje stopte haar lichaam met werken. Een ernstige ontsteking aan de hersenen en ruggenwervel vernietigde haar hele leven.

Haar familie kon alleen toekijken hoe Victoria haar spraakvermogen verloor, net als het kunnen eten, of vrij bewegen.

Maar haar ongelooflijke verhaal was nog niet voorbij. Wat er vier jaar later gebeurde zou de hele familie en alle dokters choqueren.

In 2006, toen Victoria 11 was, gleed ze weg in een coma met griepachtige symptomen.

Ze had geen controle meer over haar armen, kon niet meer zwellen of eten doorslikken en kon ook niet meer praten.

EN TOEN WERD ALLES DONKER
Het was alsof ze traag op de aan/uit-schakelaar had gedrukt, het zogenaamde controlepaneel dat haar hersenen controleert. Ze was aan het wegebben.

En toen werd alles donker.

Victoria zat bijna 4 jaar lang vast in haar eigen lichaam.

De dokters legden uit aan haar familie dat ze in een vegetatieve toestand zat. Ze kreeg voeding langs een buisje om haar in leven te houden.

Haar ouders kregen al vroeg te horen dat haar overlevingskansen heel erg laag waren.

“We verloren haar toen,” zei haar moeder Jacqueline.

Wat niemand wist was dat Victoria haar geliefden kon horen spreken.

Twee jaar nadat ze in coma was terechtgekomen, werd ze opnieuw mentaal ‘wakker’, maar kon haar lichaam niet bewegen. Ze kon gesprekken rondom haar horen en wilde reageren, maar haar lichaam wou niet antwoorden op de impulsen van haar hersenen.

Victoria kon niemand vertellen wat er aan het gebeuren was binnen in haar.

VOORSPELLING VAN DOKTERS
Tegen dan hadden de dokters de ziekte ontdekt die Victoria’s ruggenwervel en hersenen had verlamd.

Ze hoorde de dokters vertellen aan haar familie dat ze effectief hersendood was. Ze zou de rest van haar leven in een vegetatieve toestand blijven.

“Maar mijn ouders geloofden in me. Ze installeerden een ziekenhuiskamer in ons huis in New Hampshire, en zorgden voor me. Mijn drie broers – we zijn een drieling en ik heb 1 oudere broer – praatten met me en hielden me op de hoogte over wat er gaande was buiten mijn kamer. Ze moedigden me aan om te vechten en sterker te worden. Ze wisten niet dat ik hen kon horen, maar ik kon hen horen,” zegt Victoria aan ESPN.

In 2010 was Victoria volledig weg uit haar vegetatieve toestand.

Het begon in december 2009, toen ze oogcontact kon maken met haar moeder. Vanaf daar begon ze geleidelijk aan terug tot leven te komen. Ze kon haar vinger bewegen, daarna kon ze zelfs wuiven met haar hand. En uiteindelijk kon ze terug woorden vormen, en deze woorden werden zinnen.

Ze begon zelfstandig pudding te eten, tot ze geleidelijk aan een steak kon eten. De eerste in vier jaar tijd! Victoria kon zelfs opnieuw haar gsm vasthouden, en leerde hoe ze iemand wilde ‘porren’ op Facebook.

Maar ondanks de ongelofelijke verbeteringen bleef er 1 iets dat ze niet kon: haar benen bewegen.

Victoria kreeg te horen dat de zwelling naar haar hersenen en ruggenwervel permanente schade had veroorzaakt. Ze was voor goed verlamd vanaf haar middel.

Elke specialist vertelde haar hetzelfde: “Je moet gewoon worden aan het zitten in een rolstoel.”

GEPEST OM HAAR ROLSTOEL
Maar Victoria straalt zelfvertrouwen uit zoals maar weinigen kunnen. Ze vocht keihard om de onmogelijke kansen te overwinnen.

Toen de dokters haar vertelden dat ze nooit meer zou kunnen wandelen, weigerde ze om hen te geloven. Ze wist dat ze niet voorbestemd was om haar hele leven in een rolstoel door te brengen.

Ondanks haar winnaarsmentaliteit, was het echter moeilijk voor Victoria om vooruitgang te boeken op dat vlak. Toen ze terugkeerde naar school in een rolstoel werd ze zelfs gepest daarvoor.

Ze keek er naar uit om terug naar school te gaan, maar na haar eerste dag daar, wilde ze nooit meer terugkeren.

Victoria kwam volledig kapot thuis, in tranen. Die dag beloofden haar ouders dat ze alles zouden doen om hun dochter te helpen om haar zelfvertrouwen terug te winnen om opnieuw naar school te kunnen gaan.

Ze hielden die belofte, en verloren nooit de hoop.

En hoop was het enige dat Victoria had. De kans dat ze terug zou kunnen lopen was namelijk zo goed als onbestaande.

Een bepaalde spreuk legde haar strijd uit tijdens deze periode: “Optimisme is de hoop dat leidt tot succes. Niets kan gedaan worden zonder hoop en vertrouwen.”

Uiteindelijk kwam het keerpunt er, door Victoria’s kindertijd.

Tijdens haar jeugd woonde ze nabij een meer en leerde ze op jonge leeftijd zwemmen. Victoria was een echte waterrat. Ze maakte deel uit van een zwemteam en had deelgenomen aan wedstrijden sinds ze 10 jaar was.

Tijdens het herstellen van haar ziekte, geloofde Victoria dat ze nooit opnieuw zou kunnen zwemmen. Ze dacht dat het onmogelijk was zonder haar benen te gebruiken.

Maar haar broers dachten daar anders over. In 2010 gooiden ze haar in het zwembad! Ze was eerst doodsbang, maar al snel bleek dit het broodnodige duwtje die ze nodig had.

Ze zegt dat ze op die manier in het leven kon ‘springen’. Tijdens het zwemmen was Victoria verlost van haar rolstoel, en tot haar grote verbazing bleef ze een hele goeie zwemster.

PARALYMPICS
Wat nog beter is, was dat het water haar niet alleen veel vrijheid gaf, maar ook vertrouwen.

Tijdens de zomer van 2011, nam Victoria als 17-jarige deel aan de Paralympics Olympische Spelen, voor het Amerikaanse team. Ze nam drie zilveren medailles mee naar huis en een gouden medaille in de 100 meter free-style. Ze haalde ook een nieuw record tijdens dat toernooi.

Toen ze terug huiswaarts keerde vanuit Londen, wisten de meeste mensen wie ze was. Victoria werd uitgenodigd als spreker in veel evenementen, en mensen begonnen haar zelfs te herkennen in de supermarkt.

Ze begon haar verhaal te vertellen aan televisiereporters van over de hele wereld, en haar verhaal werd ook gepubliceerd in verschillende magazines. Zo werd ze een inspiratie voor miljoenen mensen ter wereld.

Er was echter nog 1 iets dat haar irriteerde: haar rolstoel.

In 2013 verhuisde Victoria naar San Diego om deel te nemen aan het Project Walk-programma. Deze organisatie helpt mensen om opnieuw op twee benen te staan.

VERHUIZEN NAAR SAN DIEGO
“Mijn moeder en mezelf verhuisden naar San Diego en woonden bij familie zodat ik elke dag kon trainen. We beseften dat dit de beste plaats was om te wonen, maar we wilden ook geen honderden kilometers van mijn broers en vader wonen. Dus besloot mijn familie om de eerste Project Walk aan de oostkust te organiseren. Op deze manier kon ik elke dag trainen en mijn doel bereiken, terwijl anderen in mijn dorpje opnieuw de hoop konden krijgen die ze nodig hadden,” zegt Victoria.

Specialisten in het ziekenhuis waren sceptisch over Victoria’s kansen om terug te kunnen wandelen.

Een dokter vertelde haar ouders dat hij er beter “niet te veel geld zou op wedden”. Ze antwoorden hem, met precies wat hij hen vertelde niet te doen. Zo konden ze een Project Walk in Boston oprichten.

Op 11 november 2015 kon Victoria opnieuw kleine stapjes voorwaarts zetten.

Ze zat vast in een harnas boven een tredmolen, met twee trainers die haar hielpen met het bewegen van haar benen.

Tegen dan was het zes jaar geleden sinds ze opnieuw ‘wakker werd’. Haar benen waren doodverklaard door verschillende dokters, opnieuw en opnieuw.

6 UUR TRAINEN PER DAG
Victoria stond elke dag op en trainde 6 uren om haar doel te bereiken.

Traag maar zeker begon ze opnieuw beweging in haar benen te krijgen. Ze begon opnieuw te wandelen met behulp van krukken.

Vijf maanden later, op 3 maart 2016, kon ze de krukken weggooien en volledig zelfstandig wandelen. Sindsdien kan niemand haar meer stoppen.

“Dat wil niet zeggen dat elke dag perfect was. Wandelen is nog steeds uitdagend en moeilijk en ik heb nog steeds een handicap. Ik draag beugels aan mijn benen, volg een intens trainingsprogramma van twee tot drie uur per dag, en op de dagen waar mijn benen verlamd-achtig aanvoelen, heb ik krukken in mijn buurt. Maar mijn moeite is veel minder zichtbaar nu,” legt ze uit.

Enkel haar trainer en en dichte familie kennen de echte schade, en er is nog steeds dagelijkse inspanning nodig om te blijven verbeteren.

“Maar het is het allemaal waard. Het is 10 jaar geleden sinds ik iemand in zijn of haar ogen kon kijken, in plaats van altijd naar iemands achterwerk te kijken de hele dag.”

Toen Victoria voor het eerst recht stond uit haar rolstoel, wist ze niet wat ze moest denken.

Ze was onzeker over hoe mensen zouden reageren.

“Maar toen besefte ik dat dit mijn pad is, en niemands anders en misschien kan het hoop geven aan mensen die het het meeste nodig hebben.”

Vandaag heeft Victoria haar nieuwe identiteit teruggevonden na een turbulente rit van 10 jaar.

Ze is winnaar van gouden medailles op de Paralympics, is hoofdredactrice bij de sportzender ESPN en bovenal is ze een overlever.

Victoria wordt vaak aanzien als een wandelende en sprekend mirakel, en een inspiratie voor allen. Ze is echter voorzichtig en zegt dit:

“Ik deed dit niet alleen. En ik ben dankbaar voor iedereen die me heeft geholpen. Elke dag heb ik meer vertrouwen in mijn nieuwe zelf. Ik dacht dat deze stappen op 3 maart mijn laatste stappen zouden zijn. Maar dat was slechts het begin.”

Wat een ongelooflijke weg heeft deze moedige, sterke en inspirerende vrouw afgelegd!

Het minste dat we kunnen doen is haar verhaal delen zodat al onze vrienden en familie de kans kregen om geïnspireerd te worden door haar strijd!

“Optimisme is de hoop dat leidt tot succes. Niets kan gedaan worden zonder hoop en vertrouwen.”

We wensen je al het beste voor de toekomst, Victoria.

Doorgaan met lezen

Nieuws

Patrick (58) wil zich niet moe maken door te werken: ‘Uitkering geeft stabiliteit’

De 58-jarige Patrick uit het Vlaams-Brabantse Hoeilaart is sinds juni vorig jaar werkloos. Hij werkte 42 jaar voor een bedrijf, maar dit ging plotseling failliet.

De man ging overal solliciteren voor een nieuwe baan. Hij kwam er algauw achter dat werken eigenlijk niet meer loont.

In gesprek met Het Laatste Nieuws legt hij uit waarom. “Als ik wil heb ik volgende week werk”, klinkt het.

“Maar ik heb alle kosten om te gaan werken en de inkomsten naast elkaar gelegd. Waarom zou ik moeite doen voor maar 200 euro extra?”

Bij zijn laatste werkgever had Patrick een auto van de zaak. Die moest hij uiteraard meteen inleveren.

Daarover zegt Patrick: “Ik zou dus moeten investeren in een nieuwe auto. Dat kost makkelijk rond de 15 à 20.000 euro. Ik wil ook geen wrak kopen. Maar over twee jaar zou ik die alweer verkopen, ik ga dan met pensioen.”

Vanwege zijn woonplaats wilde hij absoluut geen gebruik maken van het openbaar vervoer. “Voor een traject van 15 kilometer ben ik 2 uur onderweg.”

Een nieuwe auto zit er wel niet in. “Als je dan nog verzekeringen, inschrijvingsbelasting, onderhoud en kilometers moet betalen, dan kost alleen een auto me al zo’n 1.000 euro per maand.”

Naast het openbaar vervoer is er nog een groot probleem voor Patrick. Ook het salaris zit hem dwars.

Hij legt uit: “Ik krijg nu 1.400 euro werkloosheidsuitkering. Na een jaar zakt dat naar 1.200 euro. Stel dat ik een nieuwe baan zou krijgen met een loon van ongeveer 2.500 euro netto.”

“Min de kosten van de auto: dan hebben we het over een verschil van 100 tot 200 euro per maand. Dat neemt mijn motivatie wel weg, ja. En als ik dan werk zou aannemen waar je niets voor hoeft te kunnen wordt er nog minder betaald.”

Patrick heeft zich neergelegd bij de huidige situatie. Dat vindt hij helemaal prima. Naar eigen zeggen is hij zelfs niet arm.

“Ik heb ook spaargeld, dus ik eet geen boterham minder. Waarom zou ik risico’s nemen terwijl ik met een uitkering stabiliteit heb? Met alle respect, maar daar ga ik mezelf niet meer moe voor laten maken.”

Excuseer mijn directheid, maar dat noem ik NIET ‘willen werken’
De dragende schouders van onze samenleving bezwijken onder die mentaliteit, want de last wordt veel te groot. Wanneer dringt dit door?
Dit bedreigt de zorgstaat voor wie het echt nodig heeft https://t.co/6w1oJ7YysU
— Ilse Degreef (@Ilse_Degreef) February 27, 2023

Doorgaan met lezen

Nieuws

Man klaagt bedrijf aan na 15 jaar ziekteverlof: ‘Ik eis een loonsverhoging!’

Het leven van Ian Clifford, een werknemer bij technologiegigant IBM, is de afgelopen 15 jaar allesbehalve gemakkelijk geweest. Sinds september 2008 is hij al met ziekteverlof, en volgens zijn LinkedIn-profiel is hij sinds 2013 “medisch gepensioneerd”. Gedurende al die jaren heeft hij geen loonsverhoging ontvangen en nu heeft hij besloten om actie te ondernemen.

In 2013 diende Clifford een klacht in tegen zijn werkgever, omdat hij niet tevreden was met zijn situatie. Als gevolg van een “compromisovereenkomst” tussen IBM en Clifford werd hij opgenomen in het arbeidsongeschiktheidsprogramma van het bedrijf om te voorkomen dat hij werd ontslagen. Hierdoor bleef hij officieel een werknemer zonder “werkplicht”.

Volgens de voorwaarden van het gezondheidsplan van IBM heeft Clifford recht op driekwart van zijn afgesproken inkomen. Hij ontving jaarlijks £ 54.028 (€ 61.977) en zal dit bedrag blijven ontvangen tot hij 65 is, wat uiteindelijk neerkomt op ongeveer 1,5 miljoen.

Echter, de afgelopen tien jaar is dit bedrag niet verhoogd, wat tot grote ontevredenheid heeft geleid bij Clifford en heeft geresulteerd in zijn beslissing om zijn werkgever aan te klagen.

In februari 2022 diende Clifford een rechtszaak in tegen IBM wegens discriminatie op basis van handicap. Hij beweerde dat hij oneerlijk behandeld werd door zijn werkgever, omdat hij sinds 2013 geen salarisverhoging had ontvangen.

Clifford verklaarde: “Het doel van het plan was om zekerheid te bieden aan werknemers die niet kunnen werken – dat zou niet worden bereikt als de betalingen voor altijd bevroren zouden worden.”

Helaas wees de arbeidsrechtbank in Reading zijn claim af. Volgens arbeidsrechter Paul Housego ontving Clifford al een “zeer substantiële uitkering” en werd hij “gunstig behandeld”.

Housego verklaarde: “Actieve werknemers kunnen loonsverhoging krijgen, maar inactieve werknemers niet. Dit is een verschil, maar naar mijn mening geen nadeel dat voortkomt uit arbeidsongeschiktheid.”

De rechter merkte op dat het argument van Clifford dat het gebrek aan salarisverhoging discriminatie op basis van handicap is, niet houdbaar is.

Hij legde uit dat het plan juist bedoeld is om gehandicapte werknemers te ondersteunen en dat het geen discriminatie is dat het plan niet nog genereuzer is. Housego benadrukte: “Zelfs als de waarde van £ 50.000 (€ 57.356) per jaar in 30 jaar tijd gehalveerd is, is het nog steeds een zeer substantieel voordeel.”

Hoewel Ian Clifford geen succes had in zijn rechtszaak, blijft zijn zaak aandacht vestigen op de uitdagingen waarmee langdurig zieke werknemers te maken hebben en de discussie over loonsverhogingen voor inactieve werknemers.

Het geval van Clifford toont aan dat de kwestie van salarisverhogingen voor werknemers op langdurig ziekteverlof een complex vraagstuk is dat verdere overweging verdient.

Doorgaan met lezen

Nieuws

Lidl neemt een beslissing: Geen goed nieuws voor veel klanten!

Lidl stopt met de verkoop van s*garetten en dit besluit is reeds geëffectueerd. Eerder had de supermarktketen aangegeven als eerste te willen stoppen met de verkoop van s*garetten en nu heeft zij dat voortouw genomen. De kans is groot dat vele andere supermarktketens dit voorbeeld zullen volgen.

Een algehele verkoopban voor s*garetten in supermarkten zal in 2024 ingaan, maar Lidl heeft dit proces veel eerder afgerond. Dit heeft Lidl gedaan om bij te dragen aan een gezondere samenleving.

De aankondiging van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten viel vorig jaar samen met ‘stop-tober’. Stop-tober is een jaarlijks evenement waarbij duizenden mensen de strijd aangaan tegen s*garetten.

Mensen proberen vier weken lang te stoppen met s*garetten en dat vervolgens vol te houden. Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten was een mooi moment om dit proces extra te ondersteunen.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten is een belangrijke stap in de richting van een gezondere samenleving. R*ken is een van de belangrijkste oorzaken van gezondheidsproblemen.

Het stoppen met r*ken is niet alleen goed voor de gezondheid van rokers, maar ook voor de gezondheid van niet-rokers. R**k is schadelijk voor de gezondheid en het milieu en het stoppen met r*ken zal daarom de gezondheid van de hele samenleving verbeteren.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten kan ook een positief effect hebben op het aantal jonge mensen dat begint te r*ken. Jonge mensen zijn gevoeliger voor reclame en het stoppen met de verkoop van s*garetten kan het begin van een r**kvrije generatie inluiden.

Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten is niet alleen goed voor de gezondheid, maar ook voor het imago van het bedrijf. Steeds meer consumenten hechten waarde aan een gezonde levensstijl en het besluit van Lidl zal deze groep aanspreken.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl ook in staat stellen om zich te richten op gezondere alternatieven. Lidl heeft een breed scala aan gezonde voedingsproducten in haar assortiment en kan zich nu nog meer richten op deze producten.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl waarschijnlijk geen grote financiële schade opleveren. De verkoop van s*garetten is slechts een klein deel van de totale omzet van Lidl.

Al met al is het stoppen met de verkoop van s*garetten een positieve stap voor Lidl en voor de samenleving als geheel. Andere supermarktketens kunnen hier een voorbeeld aan nemen en zo bijdragen aan een gezondere en r**kvrije samenleving.