Het uitgeputte jongetje, dat met zijn kleine blote handen door een berg van enorme rotsen plukt, trekt een zielig gezicht.

Zijn naam is Dorsen en hij is onderdeel van een leger van kinderen, sommige slechts vier jaar oud, werkend in de enorme vervuilde mijnen van de Democratische Republiek Congo waar giftig rood stof hun ogen verbrandt en ze lopen het risico op huidziekten en een dodelijke longaandoening. Hier, voor een loon van slechts 8 cent per dag moeten de kinderen de rotsen controleren op de veelzeggende chocoladebruine strepen van kobalt – het gewaardeerde ingrediënt dat essentieel is voor de batterijen die elektrische auto’s aandrijven.

En er wordt gevreesd dat duizenden meer kinderen naar dit helse dagelijkse bestaan ​​zouden kunnen worden gesleept – na de historische belofte van Nederland dat in 2030 alleen nog maar elektrische auto’s worden verkocht.

Het kondigt een toekomst aan van schone energie, vrij van vervuiling, maar – hoewel er geen twijfel kan bestaan ​​over de goede bedoelingen achter de aankondiging van de Nederlandse overheid – betekenen dergelijke idealen niets voor de kinderen die veroordeeld zijn tot een leven van helse ellende in de race voor het bereiken van het doel.

Dorsen, slechts acht, is een van de 40.000 kinderen die dagelijks in de mijnen van de Democratische Republiek Congo (DRC) werkt. De vreselijke prijs die ze voor onze schone lucht zullen betalen is een verwoeste gezondheid en een waarschijnlijke vroege dood.

Bijna elke grote motorfabrikant die ernaar streeft miljoenen elektrische voertuigen te produceren koopt zijn kobalt van de verarmde Centraal-Afrikaanse staat. Het is ‘s werelds grootste producent met 60 procent van de reserves van de planeet.

Het kobalt wordt gewonnen door niet-gereguleerde arbeid en getransporteerd naar Azië waar batterijproducenten het gebruiken om hun producten lichter, duurzamer en oplaadbaar te maken.

De geplande overstap naar voertuigen met schone energie heeft geleid tot een buitengewone toename van de vraag. Terwijl een smartphonebatterij niet meer dan 10 gram geraffineerd kobalt gebruikt heeft een elektrische auto 15 kg nodig.

Goldman Sachs, de handelsbank, noemt kobalt ‘het nieuwe benzine’ maar er zijn geen tekenen van nieuwe rijkdom in de DRC, waar de kinderen de rotsen sjouwen die met de hand zijn opgegraven in tunnels.

Volwassen mijnwerkers graven tot 180 meter onder het oppervlak met basisgereedschap, zonder beschermende kleding of moderne machines. Soms worden de kinderen naar de nauwe voorlopige kamers gestuurd waar het gevaar van instorten bestaat.

Kobalt is zo’n gevaar voor de gezondheid dat het een naar hem vernoemde ademhalingsziekte heeft – kobaltlong, een vorm van longontsteking die hoesten veroorzaakt en leidt tot blijvende ongeschiktheid en zelfs de dood.

Zelfs het simpelweg eten van groenten die op lokale grond zijn geteeld kan braken en diarree, schildklierbeschadiging en dodelijke longziekten veroorzaken, terwijl vogels en vissen niet kunnen overleven in het gebied.

Niemand weet precies hoeveel kinderen in de mijnbouwkobalt zijn gestorven in de regio Katanga in het zuidoosten van het land. De VN schat 80 per jaar maar veel meer doden worden niet geregistreerd met de lichamen begraven in het puin van ingestorte tunnels. Anderen overleven maar met chronische ziekten die hun jonge leven vernietigen. Meisjes zo jong als tien in de mijnen worden blootgesteld aan seksuele aanvallen en velen worden zwanger.

Toen Sky News de Katanga-mijnen onderzocht, vond het Dorsen, werkend in de buurt van een klein meisje genaamd Monica, die vier was, op een dag van meedogenloze regenval.

Dorsen sleepte zware zakken met rotsen van het mijnoppervlak naar een groeiende stapel op 18 meter afstand. Een volle zak werd op Dorsen’s hoofd gehesen en hij strompelde naar de stapel. Een brutale opzichter stond over hem heen, schreeuwend en stak zijn hand op om te dreigen voor een ​​pak slaag als hij iets zou morsen.

Met zijn moeder dood woont Dorsen met zijn vader in de bush en de twee moeten dagelijks in de kobaltmijn werken om geld te verdienen voor voedsel.

Dorsen’s vriend Richard, 11, zei dat aan het einde van een werkdag ‘alles pijn doet’.

In een land verwoest door burgeroorlogen waarin miljoenen zijn omgekomen is er geen andere manier voor gezinnen om te overleven.

Tot op heden is er weinig te zien voor inspanningen tegen deze slavernij. Er is een DRC-wet die de slavernij van minderjarige kinderen verbiedt maar niemand handhaaft deze.

De Internationale Arbeidsorganisatie van de VN heeft kobaltwinning in de DRC beschreven als ‘een van de ergste vormen van kinderarbeid’ vanwege de gezondheidsrisico’s.

Uit grondmonsters die door artsen van de universiteit van Lubumbashi, de dichtstbijzijnde stad uit het mijngebied zijn genomen blijkt dat de regio tot de tien meest vervuilde ter wereld behoort. Inwoners in de buurt van mijnen in het zuiden van de DRC hadden concentraten van kobalt in de urine 43 hoger dan normaal. Loodniveaus waren vijf keer hoger, cadmium en uranium vier keer hoger.

De wereldwijde drukte om miljoenen elektrische voertuigen op onze wegen te brengen heeft een groot voordeel opgeleverd aan die gigantische autofabrikanten die deze bonanza zagen aankomen en investeerden in de ontwikkeling van voertuigen op batterijen, waaronder General Motors, Renault-Nissan, Tesla, BMW en Fiat-Chrysler.

Chinese tussenpersonen die voor de Congo Dongfang Mining Company werken hebben de wurggreep in de DRC en kopen het ruwe kobalt dat hen dagelijks in zakken op fietsen en vervallen oude auto’s uit de Katanga-mijnen wordt gebracht. Ze zitten in hutten op een stoffige weg in de buurt van de Zambiaanse grens en bieden miezerige bedragen op schoolborden buiten – 35 euro voor een ton kobaltrijke rotsen – die per vrachtschip naar mineralengigant Zhejiang Huayou Cobalt in China worden gestuurd en verkocht naar een complexe supply chain die gigantische multinationals voedt.

Uitgedaagd door de Washington Post over de verschrikkelijke omstandigheden in de mijnen, zei Huayou Cobalt dat “het zou onverantwoordelijk zijn” om te stoppen met het gebruik van kinderarbeid en beweerde: “het zou de armoede in de kobaltmijnregio’s kunnen verergeren en het levensonderhoud van lokale mijnwerkers kunnen verslechteren.”

Mensenrechtenorganisatie Amnesty International heeft ook kobaltwinning in de DRC onderzocht en zegt dat geen van de 16 elektrische voertuigfabrikanten die zij hebben geïdentificeerd, de vereiste normen heeft nageleefd volgens de norm die is vastgelegd door het Responsible Cobalt Initiative.

Bemoedigend heeft Apple, die het mineraal in zijn apparaten gebruikt, zich ertoe verbonden kobaltachtige conflictmineralen te behandelen – die welke kindsoldaten in het verleden hebben gefinancierd in de burgeroorlog van het land – en het bedrijf beweert dat het alle raffinaderijen nodig heeft supply chain audits en risicobeoordelingen. Maar Amnesty International is niet tevreden. ‘Deze belofte is het papier niet waard waarop het is geschreven wanneer de bedrijven hun leveranciers niet onderzoeken,’ zei Mark Dummett van Amnesty. “Grote merken hebben de macht om dit te veranderen.”

Na de DRC is Australië de volgende grootste bron van kobalt, met reserves van 1 miljoen ton, gevolgd door Cuba, China, Rusland, Zambia en Zimbabwe.

Autofabrikant Tesla – de marktleider op het gebied van elektrische voertuigen – is van plan 500.000 auto’s per jaar te produceren vanaf 2018 en heeft hiervoor 7.800 ton kobalt nodig. Verwacht wordt dat de omzet tegen 2021 4,4 miljoen zal bereiken. Het betekent dat de prijs van kobalt zal stijgen als de wereld zich opmaakt voor de revolutie in elektrische auto’s en er zijn aanwijzingen dat sommige bedrijven hun contracten met gereguleerde mijnen opzeggen met behulp van industriële technologie en steeds meer draaien naar de goedkopere mijnen met menselijke arbeid.

Nadat het vreselijke lot van Dorsen en Richard was uitgezonden in een rapport op Sky News, werd door een emotionele reactie van kijkers een redding gefinancierd door het goede doel van kinderen Kimbilio. Ze wonen nu in een door de kerk ondersteund kindertehuis, slapen voor het eerst in hun leven op matrassen en gaan naar school.

Maar er is niet zo’n gelukkig einde voor de tienduizenden kinderen die in de hel op aarde achterblijven, dat zijn de kobaltmijnen van Congo.