Nieuws

Moeder krijgt beste brief ooit van zoon – na scheiding van agressieve echtgenoot

Tegenwoordig is er niets ongewoons aan echtscheidingen – in feite eindigt ongeveer de helft van alle huwelijken in een echtscheiding.

Natuurlijk, hoewel het tegenwoordig steeds vaker voorkomt, zijn kinderen vaak de dupe. Ze worden soms vergeten tussen alle bitterheid; ze raken beschadigd terwijl hun ouders ruzie maken.

Het is waar dat sommige koppels op een beschaafde manier hun echtscheidingsprocedure afhandelen, maar anderen laten de dingen een veel emotionelere loop nemen. Het is duidelijk dat de gevolgen van een dergelijke aanpak jarenlang voelbaar zijn.

Toen een advocaat een vrouw ontmoette die een echtscheiding aanvraagde, ging hij ervan uit dat het de gebruikelijke procedure zou volgen.

Echter, het verhaal van deze vrouw – een van geweld en marteling – zou hem in zijn kern schudden.

Het volgende verhaal is waar en gepubliceerd in het boek Chicken Soup for the Soul: Moms Know Best.

Het ongelooflijke verhaal van Bob
“Ik ben een echtscheidingsadvocaat.

Soms heb ik het gevoel dat ik alles heb gehoord en gezien. Maar tien jaar geleden kwam een vrouw met een geheel nieuw verhaal mijn kantoor binnen en noch mijn leven noch mijn praktijk is sindsdien hetzelfde gebleven.

Haar naam was Barbara, en ze werd naar mijn kantoor gebracht, terwijl ze een nogal meisjesachtig outfit droeg, ik vermoedde dat ze ongeveer negentien was en vrij onschuldig.

Ik had het mis. Ze was tweeëndertig, met vier kinderen tussen drie en negen jaar oud. Ik heb veel brutale verhalen gehoord, maar het fysieke, mentale en seksuele misbruik dat Barbara had geleden door toedoen van haar man, maakte me ziek in mijn maag.

Toch gaf ze een beschrijving van haar omstandigheden door te zeggen: ‘Mr. Concolino, weet je, het is niet allemaal zijn schuld. Mijn kinderen en ik zijn in deze situatie gebleven door mijn keuze; Ik neem daar de verantwoordelijkheid voor. Ik weet dat het einde van mijn lijden pas zou komen als ik besloot dat ik genoeg had geleden, en ik heb die beslissing genomen. Ik doorbreek de cyclus. ‘

Ik had op dat moment vijftien jaar recht gestudeerd en ik moet toegeven dat ik er in mijn hoofd veel plezier aan beleefde om die vent aan de muur te spijkeren.

‘Geloof je in vergiffenis, meneer Concolino?’ Vroeg ze.

‘Ja, natuurlijk,’ zei ik. ‘Ik geloof dat alles wat er gebeurt voor een reden gebeurt, en als we proberen het goede te doen, komt het goede terug. De cliënten van mij nooit hebben vergeven, hebben het alleen aan zichzelf onthouden. ‘

Die woorden waren zo gewoon voor mij dat ze praktisch voor zichzelf spraken. En toch, als iemand reden had om vol woede te zijn, was Barbara dat.

‘Ik geloof ook in vergeving,’ zei ze zacht. Ik geloof dat als ik vasthoud aan woede jegens mijn echtgenoot, dit alleen het vuur van conflicten zal voeden, en mijn kinderen zijn degenen die zullen worden verbrand. ‘

Ze gaf een trillende glimlach. ‘Het probleem is dat kinderen heel slim zijn. Ze kunnen zien of ik hun vader echt niet heb vergeven … als ik alleen maar woorden zeg. Dus ik moet echt mijn boosheid loslaten.

‘En hier is waar ik een gunst van je nodig heb.’

Ik leunde naar voren over mijn bureau.

‘Ik wil niet dat deze scheiding bitter is. Ik wil niet dat alle schuld op hem wordt gelegd. Wat ik het meest wil, is hem echt te vergeven en zowel jij als ik onszelf dienovereenkomstig te laten gedragen. ‘Ze zweeg even en keek me in de ogen.

‘En ik wil dat je belooft me hiertoe te houden.’

Ik moet zeggen dat dit verzoek indruiste tegen mijn beste juridisch zakelijk advies. Maar het paste in mijn beste menselijke advies, hand in hand.

‘Ik zal mijn best doen,’ zei ik.

De ruige rit
Het was niet gemakkelijk. Barbara’s man had geen interesse in het nemen van de hoofdweg. Het volgende decennium was gemarkeerd met zijn lelijke karakteraanvallen op haar en herhaalde periodes van niet-betaling van kinderbijslag. Er waren zelfs tijden dat ze hem in de gevangenis kon laten gooien, maar dat zou ze nooit doen.

Na volgende zittingsessies die in haar voordeel uitvielen, hield ze me aan op de gang. ‘Je bent je belofte nagekomen, Bob,’ zei ze, en ze lachte. ‘Ik geef toe dat ik je soms heb willen vervloeken omdat ik me aan mijn geloof had gehouden. Ik vraag me nog steeds af of het het waard is geweest. Maar bedankt.’

Ik wist wat ze bedoelde. Naar mijn mening bleef haar ex de normale normen van fatsoen schenden. Toch had ze nooit in natura gereageerd.

Barbara heeft uiteindelijk de liefde van haar leven gevonden en getrouwd. Hoewel zaken legaal geregeld waren, vond ik het altijd leuk om haar kerstkaart te krijgen en te horen hoe het met haar gezin ging.

Toen kreeg ik op een dag een telefoontje. ‘Bob, het is Barbara. Ik moet binnenkomen en je iets laten zien. ‘

‘Natuurlijk,’ zei ik.

Wat nu? Ik dacht. Hoelang blijft deze man hier aan vasthouden? Hoelang duurt het voordat ze eindelijk barst?

De vrouw die mijn kantoor binnenliep was lieflijk en in evenwicht, vol met zoveel meer zelfvertrouwen dan ze tien jaar eerder bezat. Er leek zelfs een sprong te zijn voor haar stap.

Toen ik opstond om haar te begroeten, overhandigde ze me een foto – en acht bij tien genomen tijdens het laatste jaar van haar oudste zoon op de middelbare school. John droeg zijn voetbaluniform; zijn vader zag ik stijf en koud aan zijn linkerkant staan. De jongen keek zelf trots naar zijn moeder, die dicht bij hem stond, een warme glimlach op haar gezicht. Ik wist uit haar kerstbrieven dat hij afgestudeerd was aan een zeer gerespecteerde particuliere middelbare school.

‘Dit was nadat hij de winnende touchdown in de kampioenswedstrijd had gepakt,’ grijnsde ze. ‘Heb ik al gezegd dat die wedstrijd hun team de nummer één ranking in Amerika gaf?’

‘Ik denk dat ik er iets van gehoord heb,’ glimlachte ik.

‘Lees de achterkant,’ zei ze.

Ik draaide de foto om om te zien wat haar zoon had geschreven.

Mam,

Ik wil dat je weet dat je de beste moeder bent geweest die een jongen ooit zou kunnen hebben. Ik weet het omdat mijn vader zo hard heeft gewerkt om ons leven zo ellendig te maken. Zelfs toen hij weigerde alles te betalen wat hij voor school moest betalen, werkte je extra om er zeker van te zijn dat niemand van ons het had gemist. Ik denk dat het beste wat je deed was wat je niet hebt gedaan. Je hebt nooit slecht over papa gesproken. Je hebt me nooit verteld dat hij andere ‘nieuwe’ kinderen had.

Met heel mijn liefde bedank ik je dat je ons niet hebt opgevoed in een huis waar de andere ouders de slechte waren, zoals met mijn vrienden die door echtscheidingen gingen. Papa was en is een eikel geweest, ik weet het, niet vanwege jou, maar omdat hij ervoor koos om zo te zijn, hou ik van jullie allebei (je zou waarschijnlijk nog steeds mijn achterste slaan als ik zei dat ik niet van papa hield), maar ik liefde, respect en bewonder je meer dan wie dan ook op aarde.

Liefde,

John.

Barbara straalde naar me. En we wisten allebei dat het het waard was geweest. ‘

Wat denk je van dit ongelooflijke verhaal? Deel dit met je vrienden als je hier ook door geraakt bent.
[fblike]

Doorgaan met lezen

Nieuws

Patrick (58) wil zich niet moe maken door te werken: ‘Uitkering geeft stabiliteit’

De 58-jarige Patrick uit het Vlaams-Brabantse Hoeilaart is sinds juni vorig jaar werkloos. Hij werkte 42 jaar voor een bedrijf, maar dit ging plotseling failliet.

De man ging overal solliciteren voor een nieuwe baan. Hij kwam er algauw achter dat werken eigenlijk niet meer loont.

In gesprek met Het Laatste Nieuws legt hij uit waarom. “Als ik wil heb ik volgende week werk”, klinkt het.

“Maar ik heb alle kosten om te gaan werken en de inkomsten naast elkaar gelegd. Waarom zou ik moeite doen voor maar 200 euro extra?”

Bij zijn laatste werkgever had Patrick een auto van de zaak. Die moest hij uiteraard meteen inleveren.

Daarover zegt Patrick: “Ik zou dus moeten investeren in een nieuwe auto. Dat kost makkelijk rond de 15 à 20.000 euro. Ik wil ook geen wrak kopen. Maar over twee jaar zou ik die alweer verkopen, ik ga dan met pensioen.”

Vanwege zijn woonplaats wilde hij absoluut geen gebruik maken van het openbaar vervoer. “Voor een traject van 15 kilometer ben ik 2 uur onderweg.”

Een nieuwe auto zit er wel niet in. “Als je dan nog verzekeringen, inschrijvingsbelasting, onderhoud en kilometers moet betalen, dan kost alleen een auto me al zo’n 1.000 euro per maand.”

Naast het openbaar vervoer is er nog een groot probleem voor Patrick. Ook het salaris zit hem dwars.

Hij legt uit: “Ik krijg nu 1.400 euro werkloosheidsuitkering. Na een jaar zakt dat naar 1.200 euro. Stel dat ik een nieuwe baan zou krijgen met een loon van ongeveer 2.500 euro netto.”

“Min de kosten van de auto: dan hebben we het over een verschil van 100 tot 200 euro per maand. Dat neemt mijn motivatie wel weg, ja. En als ik dan werk zou aannemen waar je niets voor hoeft te kunnen wordt er nog minder betaald.”

Patrick heeft zich neergelegd bij de huidige situatie. Dat vindt hij helemaal prima. Naar eigen zeggen is hij zelfs niet arm.

“Ik heb ook spaargeld, dus ik eet geen boterham minder. Waarom zou ik risico’s nemen terwijl ik met een uitkering stabiliteit heb? Met alle respect, maar daar ga ik mezelf niet meer moe voor laten maken.”

Excuseer mijn directheid, maar dat noem ik NIET ‘willen werken’
De dragende schouders van onze samenleving bezwijken onder die mentaliteit, want de last wordt veel te groot. Wanneer dringt dit door?
Dit bedreigt de zorgstaat voor wie het echt nodig heeft https://t.co/6w1oJ7YysU
— Ilse Degreef (@Ilse_Degreef) February 27, 2023

Doorgaan met lezen

Nieuws

Man klaagt bedrijf aan na 15 jaar ziekteverlof: ‘Ik eis een loonsverhoging!’

Het leven van Ian Clifford, een werknemer bij technologiegigant IBM, is de afgelopen 15 jaar allesbehalve gemakkelijk geweest. Sinds september 2008 is hij al met ziekteverlof, en volgens zijn LinkedIn-profiel is hij sinds 2013 “medisch gepensioneerd”. Gedurende al die jaren heeft hij geen loonsverhoging ontvangen en nu heeft hij besloten om actie te ondernemen.

In 2013 diende Clifford een klacht in tegen zijn werkgever, omdat hij niet tevreden was met zijn situatie. Als gevolg van een “compromisovereenkomst” tussen IBM en Clifford werd hij opgenomen in het arbeidsongeschiktheidsprogramma van het bedrijf om te voorkomen dat hij werd ontslagen. Hierdoor bleef hij officieel een werknemer zonder “werkplicht”.

Volgens de voorwaarden van het gezondheidsplan van IBM heeft Clifford recht op driekwart van zijn afgesproken inkomen. Hij ontving jaarlijks £ 54.028 (€ 61.977) en zal dit bedrag blijven ontvangen tot hij 65 is, wat uiteindelijk neerkomt op ongeveer 1,5 miljoen.

Echter, de afgelopen tien jaar is dit bedrag niet verhoogd, wat tot grote ontevredenheid heeft geleid bij Clifford en heeft geresulteerd in zijn beslissing om zijn werkgever aan te klagen.

In februari 2022 diende Clifford een rechtszaak in tegen IBM wegens discriminatie op basis van handicap. Hij beweerde dat hij oneerlijk behandeld werd door zijn werkgever, omdat hij sinds 2013 geen salarisverhoging had ontvangen.

Clifford verklaarde: “Het doel van het plan was om zekerheid te bieden aan werknemers die niet kunnen werken – dat zou niet worden bereikt als de betalingen voor altijd bevroren zouden worden.”

Helaas wees de arbeidsrechtbank in Reading zijn claim af. Volgens arbeidsrechter Paul Housego ontving Clifford al een “zeer substantiële uitkering” en werd hij “gunstig behandeld”.

Housego verklaarde: “Actieve werknemers kunnen loonsverhoging krijgen, maar inactieve werknemers niet. Dit is een verschil, maar naar mijn mening geen nadeel dat voortkomt uit arbeidsongeschiktheid.”

De rechter merkte op dat het argument van Clifford dat het gebrek aan salarisverhoging discriminatie op basis van handicap is, niet houdbaar is.

Hij legde uit dat het plan juist bedoeld is om gehandicapte werknemers te ondersteunen en dat het geen discriminatie is dat het plan niet nog genereuzer is. Housego benadrukte: “Zelfs als de waarde van £ 50.000 (€ 57.356) per jaar in 30 jaar tijd gehalveerd is, is het nog steeds een zeer substantieel voordeel.”

Hoewel Ian Clifford geen succes had in zijn rechtszaak, blijft zijn zaak aandacht vestigen op de uitdagingen waarmee langdurig zieke werknemers te maken hebben en de discussie over loonsverhogingen voor inactieve werknemers.

Het geval van Clifford toont aan dat de kwestie van salarisverhogingen voor werknemers op langdurig ziekteverlof een complex vraagstuk is dat verdere overweging verdient.

Doorgaan met lezen

Nieuws

Lidl neemt een beslissing: Geen goed nieuws voor veel klanten!

Lidl stopt met de verkoop van s*garetten en dit besluit is reeds geëffectueerd. Eerder had de supermarktketen aangegeven als eerste te willen stoppen met de verkoop van s*garetten en nu heeft zij dat voortouw genomen. De kans is groot dat vele andere supermarktketens dit voorbeeld zullen volgen.

Een algehele verkoopban voor s*garetten in supermarkten zal in 2024 ingaan, maar Lidl heeft dit proces veel eerder afgerond. Dit heeft Lidl gedaan om bij te dragen aan een gezondere samenleving.

De aankondiging van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten viel vorig jaar samen met ‘stop-tober’. Stop-tober is een jaarlijks evenement waarbij duizenden mensen de strijd aangaan tegen s*garetten.

Mensen proberen vier weken lang te stoppen met s*garetten en dat vervolgens vol te houden. Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten was een mooi moment om dit proces extra te ondersteunen.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten is een belangrijke stap in de richting van een gezondere samenleving. R*ken is een van de belangrijkste oorzaken van gezondheidsproblemen.

Het stoppen met r*ken is niet alleen goed voor de gezondheid van rokers, maar ook voor de gezondheid van niet-rokers. R**k is schadelijk voor de gezondheid en het milieu en het stoppen met r*ken zal daarom de gezondheid van de hele samenleving verbeteren.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten kan ook een positief effect hebben op het aantal jonge mensen dat begint te r*ken. Jonge mensen zijn gevoeliger voor reclame en het stoppen met de verkoop van s*garetten kan het begin van een r**kvrije generatie inluiden.

Het besluit van Lidl om te stoppen met de verkoop van s*garetten is niet alleen goed voor de gezondheid, maar ook voor het imago van het bedrijf. Steeds meer consumenten hechten waarde aan een gezonde levensstijl en het besluit van Lidl zal deze groep aanspreken.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl ook in staat stellen om zich te richten op gezondere alternatieven. Lidl heeft een breed scala aan gezonde voedingsproducten in haar assortiment en kan zich nu nog meer richten op deze producten.

Het stoppen met de verkoop van s*garetten zal Lidl waarschijnlijk geen grote financiële schade opleveren. De verkoop van s*garetten is slechts een klein deel van de totale omzet van Lidl.

Al met al is het stoppen met de verkoop van s*garetten een positieve stap voor Lidl en voor de samenleving als geheel. Andere supermarktketens kunnen hier een voorbeeld aan nemen en zo bijdragen aan een gezondere en r**kvrije samenleving.