Tegenwoordig is er niets ongewoons aan echtscheidingen – in feite eindigt ongeveer de helft van alle huwelijken in een echtscheiding.

Natuurlijk, hoewel het tegenwoordig steeds vaker voorkomt, zijn kinderen vaak de dupe. Ze worden soms vergeten tussen alle bitterheid; ze raken beschadigd terwijl hun ouders ruzie maken.

Het is waar dat sommige koppels op een beschaafde manier hun echtscheidingsprocedure afhandelen, maar anderen laten de dingen een veel emotionelere loop nemen. Het is duidelijk dat de gevolgen van een dergelijke aanpak jarenlang voelbaar zijn.

Toen een advocaat een vrouw ontmoette die een echtscheiding aanvraagde, ging hij ervan uit dat het de gebruikelijke procedure zou volgen.

Echter, het verhaal van deze vrouw – een van geweld en marteling – zou hem in zijn kern schudden.

Het volgende verhaal is waar en gepubliceerd in het boek Chicken Soup for the Soul: Moms Know Best.

Het ongelooflijke verhaal van Bob
“Ik ben een echtscheidingsadvocaat.

Soms heb ik het gevoel dat ik alles heb gehoord en gezien. Maar tien jaar geleden kwam een ​​vrouw met een geheel nieuw verhaal mijn kantoor binnen en noch mijn leven noch mijn praktijk is sindsdien hetzelfde gebleven.

Haar naam was Barbara, en ze werd naar mijn kantoor gebracht, terwijl ze een nogal meisjesachtig outfit droeg, ik vermoedde dat ze ongeveer negentien was en vrij onschuldig.

Ik had het mis. Ze was tweeëndertig, met vier kinderen tussen drie en negen jaar oud. Ik heb veel brutale verhalen gehoord, maar het fysieke, mentale en seksuele misbruik dat Barbara had geleden door toedoen van haar man, maakte me ziek in mijn maag.

Toch gaf ze een beschrijving van haar omstandigheden door te zeggen: ‘Mr. Concolino, weet je, het is niet allemaal zijn schuld. Mijn kinderen en ik zijn in deze situatie gebleven door mijn keuze; Ik neem daar de verantwoordelijkheid voor. Ik weet dat het einde van mijn lijden pas zou komen als ik besloot dat ik genoeg had geleden, en ik heb die beslissing genomen. Ik doorbreek de cyclus. ‘

Ik had op dat moment vijftien jaar recht gestudeerd en ik moet toegeven dat ik er in mijn hoofd veel plezier aan beleefde om die vent aan de muur te spijkeren.

‘Geloof je in vergiffenis, meneer Concolino?’ Vroeg ze.

‘Ja, natuurlijk,’ zei ik. ‘Ik geloof dat alles wat er gebeurt voor een reden gebeurt, en als we proberen het goede te doen, komt het goede terug. De cliënten van mij nooit hebben vergeven, hebben het alleen aan zichzelf onthouden. ‘

Die woorden waren zo gewoon voor mij dat ze praktisch voor zichzelf spraken. En toch, als iemand reden had om vol woede te zijn, was Barbara dat.

‘Ik geloof ook in vergeving,’ zei ze zacht. Ik geloof dat als ik vasthoud aan woede jegens mijn echtgenoot, dit alleen het vuur van conflicten zal voeden, en mijn kinderen zijn degenen die zullen worden verbrand. ‘

Ze gaf een trillende glimlach. ‘Het probleem is dat kinderen heel slim zijn. Ze kunnen zien of ik hun vader echt niet heb vergeven … als ik alleen maar woorden zeg. Dus ik moet echt mijn boosheid loslaten.

‘En hier is waar ik een gunst van je nodig heb.’

Ik leunde naar voren over mijn bureau.

‘Ik wil niet dat deze scheiding bitter is. Ik wil niet dat alle schuld op hem wordt gelegd. Wat ik het meest wil, is hem echt te vergeven en zowel jij als ik onszelf dienovereenkomstig te laten gedragen. ‘Ze zweeg even en keek me in de ogen.

‘En ik wil dat je belooft me hiertoe te houden.’

Ik moet zeggen dat dit verzoek indruiste tegen mijn beste juridisch zakelijk advies. Maar het paste in mijn beste menselijke advies, hand in hand.

‘Ik zal mijn best doen,’ zei ik.

De ruige rit
Het was niet gemakkelijk. Barbara’s man had geen interesse in het nemen van de hoofdweg. Het volgende decennium was gemarkeerd met zijn lelijke karakteraanvallen op haar en herhaalde periodes van niet-betaling van kinderbijslag. Er waren zelfs tijden dat ze hem in de gevangenis kon laten gooien, maar dat zou ze nooit doen.

Na volgende zittingsessies die in haar voordeel uitvielen, hield ze me aan op de gang. ‘Je bent je belofte nagekomen, Bob,’ zei ze, en ze lachte. ‘Ik geef toe dat ik je soms heb willen vervloeken omdat ik me aan mijn geloof had gehouden. Ik vraag me nog steeds af of het het waard is geweest. Maar bedankt.’

Ik wist wat ze bedoelde. Naar mijn mening bleef haar ex de normale normen van fatsoen schenden. Toch had ze nooit in natura gereageerd.

Barbara heeft uiteindelijk de liefde van haar leven gevonden en getrouwd. Hoewel zaken legaal geregeld waren, vond ik het altijd leuk om haar kerstkaart te krijgen en te horen hoe het met haar gezin ging.

Toen kreeg ik op een dag een telefoontje. ‘Bob, het is Barbara. Ik moet binnenkomen en je iets laten zien. ‘

‘Natuurlijk,’ zei ik.

Wat nu? Ik dacht. Hoelang blijft deze man hier aan vasthouden? Hoelang duurt het voordat ze eindelijk barst?

De vrouw die mijn kantoor binnenliep was lieflijk en in evenwicht, vol met zoveel meer zelfvertrouwen dan ze tien jaar eerder bezat. Er leek zelfs een sprong te zijn voor haar stap.

Toen ik opstond om haar te begroeten, overhandigde ze me een foto – en acht bij tien genomen tijdens het laatste jaar van haar oudste zoon op de middelbare school. John droeg zijn voetbaluniform; zijn vader zag ik stijf en koud aan zijn linkerkant staan. De jongen keek zelf trots naar zijn moeder, die dicht bij hem stond, een warme glimlach op haar gezicht. Ik wist uit haar kerstbrieven dat hij afgestudeerd was aan een zeer gerespecteerde particuliere middelbare school.

‘Dit was nadat hij de winnende touchdown in de kampioenswedstrijd had gepakt,’ grijnsde ze. ‘Heb ik al gezegd dat die wedstrijd hun team de nummer één ranking in Amerika gaf?’

‘Ik denk dat ik er iets van gehoord heb,’ glimlachte ik.

‘Lees de achterkant,’ zei ze.

Ik draaide de foto om om te zien wat haar zoon had geschreven.

Mam,

Ik wil dat je weet dat je de beste moeder bent geweest die een jongen ooit zou kunnen hebben. Ik weet het omdat mijn vader zo hard heeft gewerkt om ons leven zo ellendig te maken. Zelfs toen hij weigerde alles te betalen wat hij voor school moest betalen, werkte je extra om er zeker van te zijn dat niemand van ons het had gemist. Ik denk dat het beste wat je deed was wat je niet hebt gedaan. Je hebt nooit slecht over papa gesproken. Je hebt me nooit verteld dat hij andere ‘nieuwe’ kinderen had.

Met heel mijn liefde bedank ik je dat je ons niet hebt opgevoed in een huis waar de andere ouders de slechte waren, zoals met mijn vrienden die door echtscheidingen gingen. Papa was en is een eikel geweest, ik weet het, niet vanwege jou, maar omdat hij ervoor koos om zo te zijn, hou ik van jullie allebei (je zou waarschijnlijk nog steeds mijn achterste slaan als ik zei dat ik niet van papa hield), maar ik liefde, respect en bewonder je meer dan wie dan ook op aarde.

Liefde,

John.

Barbara straalde naar me. En we wisten allebei dat het het waard was geweest. ‘

Wat denk je van dit ongelooflijke verhaal? Deel dit met je vrienden als je hier ook door geraakt bent.
[fblike]